Olearski Kazimierz (1855–1936), fizyk, profesor i rektor Politechniki Lwowskiej. Ur. 12 II w Wielkich Drogach (pow. wadowicki), był synem Władysława, właściciela ziemskiego, i Melanii ze Strzyżowskich. Po ukończeniu Gimnazjum Św. Anny w Krakowie studiował w l. 1872–6 fizykę na UJ. W l. 1878–85 pracował jako asystent w obserwatorium astronomicznym UJ. Uzupełniał studia fizyczne w l. 1878–80 w Lipsku i Berlinie, gdzie się w r. 1880 doktoryzował. Habilitował się w r. 1882 z fizyki teoretycznej na UJ. W l. 1885–6 przebywał na studiach specjalizacyjnych jako stypendysta AU w Paryżu i w Oksfordzie. W l. 1886–90 był docentem fizyki doświadczalnej i meteorologii Wyższej Szkoły Rolniczej w Dublanach. Od r. 1889 był profesorem fizyki na Politechnice Lwowskiej (od r. 1893 jako profesor zwycz.) do r. 1918 na Wydziale Chemicznym, a z kolei w r. 1918 aż do przejścia na emeryturę w r. 1922 na Wydziale Lądowo-Wodnym. W l. 1896–8 był dziekanem Wydziału Chemicznego, w l. 1913–15 rektorem Politechniki.
Prace O-ego dotyczyły elektrotechniki doświadczalnej (m. in. O elektrycznych oscylacjach, „Pam. AU Wydz. Mat.-Przyr.”, Kr. 1882, Nowy sposób mierzenia małych oporów elektrycznych z podwójnym mostkiem, „Rozpr. AU Wydz. Mat.-Przyr.”, Kr. 1893), teorii sprężystości (Z termodynamiki wydłużeń ciał sprężystych, tamże, Kr. 1891, O sprężystości aliażów cynku i miedzi, tamże, Kr. 1890, Some experiments on the dielectric strengh of mixtures of gazes, „Proceedings of Cambridge Philosophical Society” 1980 vol. 5), optyki (O elektromagnetycznej teorii światła, „Kosmos” 1891), także matematyki (Nowy sposób całkowania pewnych równań różniczkowych, „Rozp. AU Wydz. Mat.-Przyr.”, Kr. 1893). Większość prac ogłosił w wydawnictwach AU. Wielokrotnie reprezentował fizykę polską na kongresach w Austrii, Niemczech, Anglii, Francji, Szwajcarii, Węgrzech, Czechach, Rumunii, nawet po przejściu na emeryturę. Jego uczniem i następcą był Tadeusz Godlewski. Poliglota, władał O. płynnie wszystkimi językami romańskimi, rosyjskim, niemieckim i angielskim. Propagował przyrodniczy pogląd na świat i życie oraz antymilitaryzm. Był znawcą i kolekcjonerem dawnego malarstwa. Zmarł 15 II 1936 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Rodziny nie założył.
Dublany, Lw. 1897 s. 26; Piech T., Zarys historii fizyki w Polsce, Kr. 1948 s. 25; Politechnika Lwowska, jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932, s. 24; Polska Akademia Umiejętności 1872–1952, Wr. 1974 II; – Programy i składy Politechniki Lwowskiej 1890–1936; – „Czas” 1936 nr z 16 II; „Nauka Pol.” T. 24: 1939 s. 571; „Roczn. AU” 1881–1901; – AGAD: Zespół c. k. Mn. Wyznań i Oświaty 158-u; Arch. UJ: W. F. II 122, 481.
Stanisław M. Brzozowski